زیر باران
دلنوشته‌ها، دیدگاه‌ها و اندیشه‌های یک دانشجوزیر باران
دلنوشته‌ها، دیدگاه‌ها و اندیشه‌های یک دانشجومرور و بررسی افکار مظاهم این روزها
در این پست دوست دارم افکار مظاهمی که دارم رو بنویسم، آخه فکر می‌کنم اینجوری ذهنم آزاد میشه!
امروز ظهر با یک روانشناس یک جلسه مشاوره تلفنی داشتم، شرایط رو براش توضیح دادم و از نگرانی‌های این روزهای من باخبر شد، تشخیصش این بود که وضعیت من نه نرمال هست و نه وخیم! بلکه کاملا طبیعیه و مربوط به حالت روانی‌ای هست که بخاطر انجام ندادن پایان‌نامه دارم! به من گفت که سعی کنم هرچه زودتر از شر پایان‌نامه خلاص بشم، وگرنه این حال بد همچنان با من همراه خواهد بود و ممکنه به کل زندگی‌ام سرایت کنه و شرایطم رو وخیم کنه!
خوب پیش نرفتن پایان‌نامه باعث شده من این حال بدی که ازش پیدا می‌کنم رو به سایر ابعاد زندگی‌ام پیوند بزنم وباعث بشه که:
- فکر کنم آدمی بی عرضه و بی کفایت هستم.
- انگیزه‌ای برای انجام بقیه کارها نداشته باشم
- توانایی تفکر و تصمیم گیری نداشته باشم
حالا جدای از اینها، میخوام یک نگاه از بالا به خودم و زندگی‌ام داشته باشم و یک Flash Back بزنم به دستاوردهام و اینکه واقعا کی هستم و در کجای این تایم‌لاین 80 ساله قرار دارم؟!
با اینکه 24 سالم هست، لیسانس مهندسی دارم و الان دانشجوی سال آخر یکی از برترین دانشگاه‌های تهران در مقطع کارشناسی ارشد هستم. با اینکه مدرکم اهمیتی برام نداره و قرار نیست که با این مدرک کار کنم و پول دربیارم، اما ایمان دارم که قطعا یک روزی از این 7 سال تحصیل استفاده می‌کنم و Reward مناسب رو بدست میارم. از طرفی، قابلیت این رو دارم که با کمی تلاش در مقطع دکتری اپلای کنم و برای زندگی و تحصیل به جایی مهاجرت کنم که شاید هرکسی توانایی انجام دادنش رو نداشته باشه. اگر 80 سال عمر مفید داشته باشم، تا الان 30 درصد از طول عمرم رو زندگی کردم، با اینکه زیاد زندگی با رفاه و آزادی ای نداشتم، اما باز هم راضی هستم. باید روی 70 درصد باقیمانده تمرکز کنم.
در یکی دو سال آینده، احتمالا زمینه‌ی آشنایی با همسر آینده‌ام رو پیدا می‌کنم و برای ازدواج اقدام می‌کنم، باید خیلی مراقب باشم که فردی رو انتخاب کنم که علاوه بر اینکه همسری مهربون و زیبا باشه، در مسیر این 70 درصد باقیمانده زندگی برای من همراه خیلی خوبی هم باشه! دوست ندارم زیاد به خانواده‌اش وابسته باشه! شاید من تصمیم داشتم برای 10 سال به کشوری مهاجرت کنم که امکان برگشت نباشه، همسرم باید این شرایط رو قبول کنه و امیدوارم همه این موارد رو در زمان آشنایی به وضوح واسش بتونم توضیح بدم. خلاء تنهایی من با انتخاب همسرم پر میشه. تا یکی دو سال دیگه من نهایتا 26 ساله هستم و زیاد برای متاهل شدن دیر هم نیست!
بنابراین باید در این فرصت 2 ساله تلاشم رو 3 برابر حالت فعلی بکنم و موارد زیر رو رفع کنم:
- در وهله اول، پرونده تحصیل در ایران رو ببندم و فارغ‌التحصیل بشم، نهایتا یک مقاله با همکاری استادم بنویسم و تمام.
- در کنار انجام کارهای پایان‌نامه، به تمرین و یادگیری و کسب مهارت برای تریدینگ ادامه بدم و مسیر رو برای اخذ یک فاند 10 هزاردلاری فراهم کنم.
- کم‌کم بدهی‌های خودم رو تسویه کنم، یکی دو سفر خارجی داشته باشم در دوران مجردی، کمی تجربه کسب کنم به دور از خانواده، کمی بیشتر سفر کنم.
- سطح زبان خودم رو به حدی برسونم که برای گرفتن مدرک تافل بالای 100 آماده باشه،زبان علاوه بر اینکه به درد اپلای میخوره، به درد سفر و شغل هم میخوره.
- اگر شرایط کاری خوب پیش رفت، یک ماشین بخرم و برای یک کار پارت تایم مرتبط با رشته‌ام اقدام کنم، نه برای درآمد، بلکه برای سرگرمی و رزومه.
موارد فوق اهداف 2 ساله من هستن و کاملا در دسترس! برای رسیدن به تک تک این اهداف برنامه ریزی کرده‌ام و گوی و میدان آماده است، فقط باید همت کنم و روزی 10 ساعت کار مفید و عمیق انجام بدم. وقتش رسیده خودم و توانایی هام رو به خانواده اثبات کنم.
احتمالا سر و ته این پست معلوم نیست و قبول دارم که کمی پراکنده نوشتم، اما همین نوشتن بهم کمک میکنه تا ذهنم رو کنترل کنم. در پست‌های بعدی سعی می‌کنم شرایط رو در مسیر رسیدن به اهداف بیشتر شرح بدم و اعلام وضعیت کنم.
ازدواج؟ نه مرسی!
این روزها خیلی داره سخت میگذره. هم بخاطر پایان‌نامه و دانشگاه تحت فشار هستم، چون حوصله انجام دادن و به اتمام رساندنش رو ندارم!هم از طرفی دغدغه ام برای استقلال مالی خیلی زیاد شده و باید تا یکی دو سال آینده خیلی از مشکلات رو حل کنم و کمبود ها رو برطرف کنم، از طرفی دیدن اینکه دوستان قدیمی ام یکی یکی دارن سر و سامان میگیرن و تشکیل زندگی میدم راستش حسودی ام میشه!
فقط چیزی که خیلی عذابم میده این هست که هر چند روز یکبار مامان و بابا میگن که بیا با دختر فلانی ازدواج کن که تو هم سر و سامان بگیری. ولی من به هیچ وجه الان علاقه ای به تشکیل خانواده ندارم! چرا؟
چون به استقلال مالی نرسیده ام! چون قصد دارم مهاجرت کنم! چون هنوز از پس مخارج خودم به تنهایی بر نمیام! چون واقعا کیس مناسبی که در حد خودم و یا حتی از من برتر باشه پیدا نکردم! من دوست ندارم مامان و بابام واسم زن پیدا کنن! من میخوام خودم خانم مورد علاقه ام رو پیدا کنم و باهاش به تفاهم برسم.
خلاصه اینکه اصلا دوست ندارم این روزها رو، از همه جهت تحت فشارم. بدبختی ایناست که خیلی از روزها رو هم دارم هدر میدم و حوصله انجام هیچ کاری ندارم. در بد بن بستی گیر کردم. این ها رو اینجا می نویسم که بعدا بیام مرور کنم و آه بکشم که جوانی ام چطور گذشت